در قرن 18 اروپا، سبک روکوکو در طراحی داخلی، نقاشی، مجسمه سازی و هنرهای تزئینی رایج شد. روکوکوی بیهوده و بازیگوش، واکنشی به سختی سبک باروک، ابتدا با طراحی داخلی و کارهای تزئینی خود را نشان داد. در زبان فرانسوی کلمه salon به سادگی به معنای اتاق نشیمن یا سالن است و سالن های روکوکو به اتاق های مرکزی گفته می شود که به سبک روکوکو طراحی شده اند. علاوه بر این، مفهوم «سالن» یک ایده‌آل عصر روشنگری است که اتاق نشیمن را به فضای مرکزی برای اشراف برای پذیرایی از مهمانان و شرکت در گفتگوهای فکری تبدیل کرد.

این ایده که محیط پیرامونی معماری فرد باید شیوه زندگی را تشویق کند یا ارزش‌های او را منعکس کند، فلسفه آن زمان بود.

فضای داخلی روکوکو در کل آثار هنری سالن به اوج خود رسیده است. سالن‌های روکوکو با جزئیات استادانه، الگوهای پیچیده، طراحی مارپیچ، عدم تقارن، و تمایل به رنگ‌های روشن‌تر، پاستلی و طلایی مشخص می‌شوند.

Bureau Danton de l'Hôtel de Bourvallais این نمونه از سالن روکوکو نمونه کار طراحی مارپیچ و استفاده زیاد از طلا است که هر دو نمونه سبک روکوکو بودند.

به عنوان ابزار دیگری برای انعکاس وضعیت، مبلمان در طول دوره روکوکو به ارتفاعات جدیدی ارتقا یافتند و بر سبک دلپذیری که مورد توجه این سبک بود تأکید داشتند. طراحی مبلمان از نظر فیزیکی سبک‌تر شد، به طوری که به راحتی می‌توان آن‌ها را برای گردهمایی جابه‌جا کرد، و بسیاری از قطعات تخصصی مانند صندلی fauteuil، صندلی چشم‌بان و برگر و گوندولا برجسته شدند. مبلمان در دوره روکوکو بر خلاف مبلمان دیواری مستقل بود تا فضای سبک دل و همه کاره ای را که مورد نظر اشراف بود برجسته کند. چوب ماهون به دلیل استحکامش به پرمصرف ترین رسانه تبدیل شد و آینه ها نیز به طور فزاینده ای محبوب شدند.

سالن های روکوکو اغلب از عدم تقارن در طراحی استفاده می کردند که کنتراست نامیده می شد. تزیینات داخلی شامل استفاده از فرم های حجاری شده بر روی سقف ها و دیوارها بود که اغلب تا حدی انتزاعی یا از بافت های برگدار یا صدفی مانند استفاده می شد. دو نمونه عالی از روکوکو فرانسوی عبارتند از Salon de Monsieur le Prince در پتی شاتو در شانتیلی که توسط ژان اوبر تزئین شده است. و سالن های هتل سوبیس، پاریس، اثر ژرمن بافراند. هر دوی این سالن‌ها سبک معمولی روکوکو را با دیوارها، سقف‌ها و قالب‌بندی‌های تزئین شده با منحنی‌های ظریف بر اساس اشکال اساسی «S» و همچنین با فرم‌های صدفی و دیگر اشکال طبیعی به نمایش می‌گذارند.

در فرانسه، این سبک در دهه 1750 شروع به کاهش کرد. سبک روکوکو که به دلیل بی اهمیت بودن و زیاده روی در تزئینات مورد انتقاد قرار گرفته بود.

وکوکو در نقاشی و مجسمه سازی

سبک روکوکو در نقاشی ویژگی هایی را که در دیگر جلوه های این سبک مشهود است از جمله خطوط مارپیچ، استفاده زیاد از زیور آلات و همچنین مضامینی که حول بازیگوشی، عشق و طبیعت می چرخد، بازتاب می دهد.

نقاشی روکوکو

نقاشی در دوره روکوکو دارای بسیاری از ویژگی های مشابه با سایر اشکال هنر روکوکو است، مانند استفاده زیاد از زیور آلات، خطوط منحنی و استفاده از پالت طلایی و پاستلی. علاوه بر این، فرم ها اغلب نامتقارن هستند و مضامین بازی، حتی شوخ، به جای سیاسی، مانند مورد هنر باروک است. مضامین مربوط به اسطوره های عشق و همچنین پرتره ها و مناظر بت مانند نقاشی روکوکو هستند.

آنتوان واتو

آنتوان واتو را اولین نقاش بزرگ روکوکو می دانند. تأثیر او در آثار نقاشان بعدی روکوکو مانند فرانسوا بوچر و آنوره فراگونارد قابل مشاهده است. واتو به خاطر کاربرد نرم رنگ، فضای رویایی، و به تصویر کشیدن مضامین کلاسیک که اغلب حول محور جوانی و عشق می چرخد، معروف است، که نمونه آن در نقاشی زیارت سیترا است.

این نقاشی یک جشن یا مهمانی عاشقانه را در فضای باز به تصویر می کشد. زوج های زیادی در حالات مختلف هستند و کارهای مختلفی انجام می دهند. کوپیدهای زیادی در اطراف زوج ها پرواز می کنند.
زیارت سیترا اثر آنتوان واتو: کاربرد ملایم رنگ، فضای رویایی و به تصویر کشیدن مضامین کلاسیک که اغلب حول محور جوانی و عشق می چرخد، در اثر او به نام زیارت سیترا مشهود است.

فرانسوا بوچر

فرانسوا بوچر کمی دیرتر از واتو استاد نقاشی روکوکو شد. آثار او نمونه‌ای از بسیاری از ویژگی‌های مشابه است، هرچند با لحنی شیطنت‌آمیزتر و پیشنهادی‌تر. بوچر حرفه درخشانی داشت و در سال 1765 نقاش دربار پادشاه لوئیس پانزدهم شد. بعداً در حرفه او بحث و جدل وجود داشت زیرا بوچر از افرادی مانند دیدرو به دلیل مضامین موجود در آثارش انتقادهای اخلاقی دریافت کرد. اودالیسک بلوند به ویژه بحث برانگیز بود، زیرا ظاهراً روابط زناشویی اضافی پادشاه را نشان می داد.
زن جوانی برهنه روی یک تختخواب دراز کشیده بود.
بلوند اودالیسک اثر فرانسوا بوچر: بلوند اودالیسک اثری بسیار بحث برانگیز از فرانسوا بوچر بود، زیرا تصور می‌شد رابطه‌ای با شاه لویی پانزدهم را به تصویر می‌کشد. این اثر از خطوط مارپیچ، یک پالت پاستلی معقول و مضامین عاشقانه که نشان‌دهنده آثار هنری روکوکو است، استفاده می‌کند.

مجسمه روکوکو

در مجسمه سازی، آثار اتین موریس فالکونه به طور گسترده ای به عنوان بهترین نماینده سبک روکوکو در نظر گرفته می شود. به طور کلی، مجسمه‌سازی روکوکو از چینی بسیار ظریف به جای سنگ مرمر یا سایر وسایل سنگین استفاده می‌کند. فالکونت مدیر یک کارخانه معروف چینی در سورس بود. مضامین رایج در مجسمه‌سازی روکوکو مشابه سایر رسانه‌ها بود، با نمایش مضامین کلاسیک، کروبی‌ها، عشق، بازیگوشی و طبیعت که اغلب در مجسمه‌های پیگمالیون و گالاتی به تصویر کشیده می‌شوند.
مجسمه سازی پیگمالیون را روی زانوهایش نشان می دهد که عاشق مجسمه زنی شده است. کروبی دست زن را می بوسد.

معماری روکوکو

معماری روکوکو قرن هجدهم نسخه سبک‌تر، زیباتر و در عین حال پیچیده‌تر از معماری باروک بود.
معماری روکوکو نسخه ای سبک تر، زیباتر و در عین حال پیچیده تر از معماری باروک بود که آراسته و ریاضت بود. در حالی که سبک ها مشابه بودند، تفاوت های قابل توجهی بین معماری روکوکو و باروک وجود دارد، مانند تقارن.

روکوکو بر عدم تقارن فرم ها تاکید داشت، در حالی که باروک برعکس بود. این سبک‌ها، علی‌رغم اینکه هر دو بسیار تزئین شده بودند، مضامین مختلفی نیز داشتند.

 باروک جدی‌تر بود و بر مذهب تأکید داشت و اغلب با مضامین مسیحی مشخص می‌شد (باروک در رم به عنوان پاسخی به اصلاحات پروتستان آغاز شد). معماری روکوکو قرن هجدهم، سکولارتر، اقتباسی از باروک بود که با مضامین سبک‌تر و شوخی‌تر مشخص می‌شد. از دیگر عناصر متعلق به سبک معماری روکوکو می توان به منحنی ها و تزئینات متعدد و همچنین استفاده از رنگ های کم رنگ اشاره کرد.

نمونه های متعددی از ساختمان های روکوکو و همچنین معماران وجود دارد. از جمله معروف‌ترین آنها می‌توان به کاخ کاترین در روسیه، کاخ ملی کوئلوز در پرتغال، کاخ‌های آگوستوسبورگ و فالکنلوست در برول، خانه چینی در پوتسدام، کاخ شارلوتنبورگ در آلمان و همچنین عناصری از قلعه ورسای در فرانسه اشاره کرد.
معمارانی که به دلیل ساخت و سازهای خود با استفاده از این سبک شهرت داشتند عبارتند از: فرانچسکو بارتولومئو راسترلی، معمار ایتالیایی که در روسیه کار می کرد و به خاطر آثار مجلل خود مشهور بود، فیلیپ د لانگ، که در معماری روکوکو دانمارکی و هلندی کار می کرد، یا ماتیوس دانیل. پوپلمان که به سبک باروک اواخر کار می کرد و در بازسازی شهر درسدن در آلمان مشارکت داشت.

معماری روکوکو نیز تغییرات قابل توجهی را در ساختمان بناها به ارمغان آورد و بر حفظ حریم خصوصی به جای عظمت عمومی معماری باروک تاکید کرد و همچنین ساختار ساختمان ها را به منظور ایجاد محیطی سالم تر بهبود بخشید.

سبک های روکوکو و باروک: چگونه تفاوت را تشخیص دهیم

در فرانسه، باروک و روکوکو دوره های سبکی مجاور بودند که دو حساسیت کاملاً متمایز را در بر می گرفت. یکی (باروک) سنگین و تحریک کننده بود، در حالی که دیگری (روکوکو) سبکی و بازیگوشی را با تزئینات استادانه بیان می کرد. تفاوت در خلق و خوی این دو عصر تأثیر عمیقی بر حرکات هنری / تزئینی داشت. با این حال، در حالی که دوران باروک در قرن هفدهم امتداد داشت، سبک روکوکو در مقایسه با سبک روکوکو زودگذر بود و کم و بیش از دهه 1730 تا 1760 (در زمان سلطنت لویی پانزدهم) را در بر می گرفت. تفاوت های این دو را می توان از نظر خلق و خوی (احساس سن)، عملکرد و روش خلاصه کرد.

چه جزئیاتی در نقاشی نمایانگر سبک روکوکو است؟

هنر روکوکو: تاریخچه آن و همچنین چهره های کلیدی در جنبش. نقاشی روکوکو که در اوایل قرن هجدهم پاریس ایجاد شد، با رنگ‌های ملایم و خطوط منحنی مشخص می‌شود و صحنه‌هایی از عشق، طبیعت، برخوردهای عاشقانه، سرگرمی‌های سبک و جوانی را به تصویر می‌کشد.

موتیف رایج در طراحی روکوکو چه بود؟

روکوکو نام خود را از کلمه فرانسوی rocaille گرفته است که به معنای سنگ یا صدف شکسته است - نقوش طبیعی که اغلب بخشی از طرح ها را به همراه ماهی و سایر تزئینات دریایی تشکیل می دهند. برگ آکانتوس (Acanthus mollis)، یا بهتر بگوییم یک نسخه بسیار سبک از آن، نیز یک نقش برجسته بود.

چند نمونه از هنر روکوکو و سبک های معماری چیست؟

نمونه های معماری سبک روکوکو

• کاخ آمالینبورگ، مونیخ، آلمان.
• کاخ برانیکی، ورشو، لهستان.
• کاخ لیندرهوف، آلمان.
• کاخ کاترین، سنت.
• هتل د سوبیس (تالار پرنسس)، پاریس، فرانسه.
• کاخ چاپسکی، ورشو، لهستان.
• قلعه شانتی، تالار مسیو لو پرنس، پاریس، فرانسه.

چه چیزی سبک هنر روکوکو را از سبک باروک قبلی متمایز می کرد؟

روکوکو از سبک باروک توسعه یافت. هر دو سبک دارای تزئینات استادانه هستند و هر دو در سازه های بزرگ با موقعیت اجتماعی یا فرهنگی استفاده می شدند. معماری باروک جدی، دراماتیک و سنگین است. از سوی دیگر، روکوکو سبک، مطبوع و تزئینی است.