سلام به همراهان و هنردوستان سایت بانو تی وی.در این پست می خواهیم در مورد تاریخ هنر یک منطقه بسیار مهم به نام بین النهرین صحبت کنیم.

نویسندگان باستان نام بین النهرین را با مفاهیم مختلفی بکار برده اند.
می توان آن را از نظر دو استان کاملاً مشخص تعریف کرد: یک دشت آبرفتی هموار در جنوب و ، در شمال ، ارتفاعاتی که از طریق آن رودخانه های دوقلوی کشور در دوره میانی خود جریان دارند.

اولین آثار اجتماعات مستقر در منطقه شمالی یافت می شود و مربوط به اواسط هزاره 6 پیش از میلاد است ، دوره ای که باستان شناسان آن را با گذار از دوره نوسنگی به عصر کالکولیت مرتبط می دانند. از آنجا که طرحهایی که برای این منظور استفاده می شود معتبرترین معیارهایی است که می توان گروههای قومی و حرکات مهاجر را از یکدیگر تشخیص داد ، از اهمیت بسیاری برخوردار است که این دوره همچنین مربوط به اولین استفاده از تزئینات تزئینی روی ظروف سفالی است.

از نظر باستان شناختی ، چنین گروه بندی هایی ، در بیشتر موارد ، خودسرانه به نام مکانی که در آن برای اولین بار آثاری از آنها یافت شده است ، نامگذاری می شوند و همین نام ها را گاهی اوقات به دوره های ماقبل تاریخ نسبت می دهند که در آن غالب بوده اند.

از این رو ، Hassuna ، Hassuna-Sāmarrāʾ و Halaf در شمال عراق نام هایی هستند که به سه دوره اول که در آن شهرک های شناخته شده اولیه به طور متوالی توسط مردمی که روابط آنها ظاهرا با سوریه و آناتولی بود ، اشغال شده اند.

نقوش روی ظروف سفالی آنها ، که گاهی اوقات بیش از یک رنگ هستند ، معمولاً شامل مناطقی است که با نقوش «هندسی» پر شده است و تداعی کننده پارچه های بافته شده است. این طرح ها اغلب متناسب با شکل رگ های دارای اعتبار معتبر است.

 فقط در ظروف سفالی Hassuna-Sāmarrāʾ گاهی اوقات وسایلی دیده می شوند که متشکل از چهره های حیوانات ، پرندگان و یا حتی انسانها هستند ، به طرز هوشمندانه ای سبک شده و از نظر زیبایی شناسی جذاب هستند.

 با این حال به نظر می رسد چنین نقوشی از سرامیک های معاصر ایران گرفته شده است.
 تنها شکل هنری قابل توجه دیگر که در این زمان محبوب است ، ساخت مجسمه هایی از سنگ یا خاک رس هومینوئیدی است که با آیین های مذهبی بدوی همراه است. با این حال ، خصوصیات رسمی آنها از گروهی به گروه دیگر بسیار متفاوت است و معنای نمادین آنها ناشناخته است.

همچنین نمی توان آنها را - یا نقوش سفالی - را از اجداد هنر بین النهرین در دوران تاریخی دانست ، که پیشینه های آن را باید در جنوب عراق جستجو کرد.

در دلتا ، اولین مرحله ماقبل تاریخ با نام عبید اول است و ، از آنجا که این مرحله در سوزیانا ، شمال مرز ایران موازی است ، اولین مهاجران در هر دو منطقه ممکن است منشا مشترکی داشته باشند.

 به گفته برخی از محققان ، در میان این مهاجران ، میکروب نبوغ سومری وجود داشت ، اما این موضوع تا پایان هزاره چهارم به طور مسلم تأیید نشده است.

با این حال ، در سال 3100 پیش از میلاد ، سرانجام با اختراع نوشتن به عنوان وسیله ای برای زبان خود ، حضور سومریان اثبات شد. از آن زمان به بعد ، مراحل متوالی در تکامل هنر سومری را می توان به طور رضایت بخشی بررسی کرد.

عوامل موثر در شکل گیری هنر بین النهرین

ممکن است سه عامل در شخصیت هنر و معماری بین النهرین نقش داشته باشد.

اولین عامل

یکی سازمان سیاسی دولت های شهر سومری و پادشاهی ها و امپراتوری های جانشین آنها است. از همان اوایل ، شهرها توسط ساختمانهای عمومی مستحکم و آراسته می شدند. سیستم های آبیاری سازمان یافته بودند و محافظت می شدند. ارتشها به طور مجهزي مجهز بودند و نيروها در عمليات منسجم آموزش ديده بودند.
 پیروزی ها جشن گرفته شدند و معاهدات تصویب شدند. از آنجا که جنگ های بین ایالتی یا فتوحات خارجی مشغله های اصلی حاکمان بین النهرین بود ، قابل درک است که در بیشتر دوره ها گروه خاصی از آثار هنری صرفاً به تجلیل از قدرت نظامی آنها اختصاص یافته است.

عامل دوم و حتی مهم تر

نقش اصلی دین سازمان یافته در امور بین النهرین است. بخصوص در زمان سومرها ، سازمان اقتصادی و شهری یک شهر با کشیش سلسله مراتبی خود که تقریباً برابر با حاکم و شورای مشایخ مشورتی وی بود ، وظیفه معبد بود. بر این اساس ، در اوایل سومر و بابل ، توجه معماری در درجه اول به بناهای مذهبی توجه می شد و همه مجسمه ها در خدمت اهداف مذهبی بودند.

عامل سوم

سومین عاملی که به شخصیت هنر بین النهرین کمک کرد تأثیر محیط طبیعی است. محدودیت های عملی که توسط زمین شناسی و آب و هوای جنوب عراق به هنرمند و معمار تحمیل شده است ، بلافاصله آشکار می شود. از آنجا که هیچ سنگ و چوبی در دشت آبرفت موجود نبود ، مجسمه سازان به مواد کمیاب وارداتی وابسته بودند و یا مجبور به استفاده از مواد جایگزین مانند Terra-cotta (خاک پخته شده) بودند.
معماری همچنین عمیقاً تحت تأثیر محدودیت مصالح ساختمانی به آجرکاری و ثانیاً تحت تأثیر مشکلات ساخت سقف قرار گرفت که فقط در اثر طاق سازی آجر تا حدی در هزاره دوم قبل از میلاد حل شد.

 برای آشوری ها ، در شمال ، سنگ مرغوب بسیار زیاد بود ، اما هزینه های معدنکاری و حمل و نقل ، همراه با محافظه کاری سرسخت ، باعث شد که این ماده به عنوان یک ماده لوکس در نظر گرفته شود و استفاده از آن به تزئینات مجسمه سازی و معماری مشهود محدود شود. امکانات.

در صورت درک فضای فکری ناشی از محیط دومی ، ارتباطی بین هنر و محیط بین النهرین به همان اندازه آشکارتر است. در کشوری که دمای تابستان و زمستان به اوج گرما می رسد ، جایی که کشاورزی منحصراً به توزیع مصنوعی آب رودخانه بستگی دارد و بطور ناگهانی با زمان وقوع سیلاب های فصلی مبارزه می کند ، جایی که دامدار تحت تأثیر تخریب حیوانات وحشی و پرورش دهنده توسط تهدید رنج می برد .

در چنین کشوری ، ساکنان باید خود را در درگیری دائمی با عناصر خصمانه و بالقوه مخرب در طبیعت احساس کنند. تمام این تقابل و سرخوردگی در زیر و بم مالیخولیایی اعتقادات مذهبی آنها ، به ویژه در مورد سومری ها منعکس می شود ، که موفقیت و شکوفایی آنها با اصل باروری مشخص شد و بنابراین تنها با مماشات خدایان دمدمی مزاج به دست می آید. چنین اعتقاداتی در اصل اسطوره های پیچیده آنها وجود دارد ، که به راحتی به شکل تصویری بیان می شود و موضوع غالب تقریباً همه هنرهای سومری را فراهم می کند. بعلاوه ، از آنجایی که سنتهای اسطوره ای و اعتقادات مذهبی آنها برای قرنها پس از نابودی خود سومریان پابرجا بود ، آنها تقریباً تصاویر اصلی همه هنرهای بین النهرین را ارائه می دادند.

دوره سومری

هنر و معماری

معمولاً آغاز معماری بنای تاریخی در بین النهرین را تقریباً معاصر با تأسیس شهرهای سومری و اختراع نوشتن ، حدود 3100 سال قبل از میلاد می دانند.

تلاش آگاهانه در طراحی معماری در این دوره در ساخت بناهای مذهبی قابل تشخیص است. با این وجود ، یک معبد در Abū Shahrayn (Eridu باستان) وجود دارد ، که چیزی بیشتر از بازسازی نهایی حرم نیست که بنیان اصلی آن به ابتدای هزاره چهارم باز می گردد.

 برخی تصور می کردند که تداوم طراحی برای تأیید حضور سومریان در طول تاریخ معبد است. پیش از این ، در دوره اوبید (حدود 5200 - حدود 3500 قبل از میلاد) ، این معبد بیشتر مشخصات معماری معبد سکوی معمولی Sumerian Protoliterate را پیش بینی می کرد. این بنا از آجر گل و لای بر روی ازاره بلند (پایه سکو) از همان ماده ساخته شده است و دیواره های آن با تکیه گاه های متناوب (تکیه گاه ها) و فرو رفتگی ها بر روی سطح خارجی آنها تزئین شده است.

از نظر شکل سه جانبه ، محراب مرکزی طولانی آن از دو طرف توسط اتاق های فرعی احاطه شده است ، در انتهای آن یک محراب و از طرف دیگر یک میز عرضه مستقل ارائه شده است. معابد معمولی دوره Protoliterate - هم نوع سکو و هم نوع ساخته شده در سطح زمین - هر دو در برنامه ریزی و تزئینات بسیار مفصل تر هستند. تزئین دیوار داخلی اغلب متشکل از یک موزائیک طرح دار از مخروطهای تراکتوتاست که در دیوار فرو رفته اند ، انتهای آنها در معرض رنگهای روشن قرار گرفته یا در برنز غلاف شده است.

یک سالن باز در شهر ارووک سومری (Erech کتاب مقدس ؛ Tall al-Warkāʾ مدرن ، عراق) شامل ستون های آجری مستقل و متصل است که به شکلی درخشان به این روش تزئین شده اند. همچنین می توان چهره های داخلی دیوار یک معبد سکو را با نقاشی های دیواری که صحنه های افسانه ای مانند اوقیر را به تصویر می کشد ، تزئین کرد.

دو شکل معبد - انواع سکوها و آنهایی که در سطح زمین ساخته شده اند - در طول سلسله های اولیه تاریخ سومر باقی مانده اند (حدود 2900 - حدود 2400 قبل از میلاد). شناخته شده است که دو معبد سکو در ابتدا در محفظه های دیواری قرار داشته اند ، به شکل بیضی و حاوی علاوه بر معبد ، محل اسکان کشیشان. اما زیارتگاه های برافراشته شده خود از بین رفته اند و فقط از روی تزئینات نمای کشف شده در طالعبید می توان ظاهر آنها را قضاوت کرد.

این وسایل ، که برای از بین بردن یکنواختی آجر خشک شده یا گچ گل ساخته شده اند ، شامل یک لنگه عظیم با غلاف مسی ، با شکل حیوانات که مدور گرد شده اند. ستون های چوبی غرق در موزاییک طرح دار از سنگ یا پوسته رنگی ؛ و دسته هایی از گاوها و شیرهایی با غلاف مس.

در حال حاضر به طور قابل توجهی کمتر در مورد کاخ ها یا سایر بناهای سکولار شناخته شده است. ستون های آجری دایره ای و نماهای کاملاً ساده (قد بلند ال اوهایمر ، عراق) پیدا شده است.