ما ممکن است هرگز ندانیم که مونالیزا کیست یا به چه چیزی لبخند می زند، اما ما می دانیم که چگونه لئوناردو داوینچی خلق و خوی غم انگیز و رنگ های دودی را ایجاد کرد که به جذابیت او می افزاید.
سطوحی که روی آنها نقاشی می کرد و رنگ هایی که استفاده می کرد

لئوناردو روی سطوح مختلف نقاشی می کرد. او گاهی از گچ مرطوب استفاده می کرد یا گاهی روی دیوار سنگی خشک نقاشی می کرد. او معمولا از رنگ های روغنی دست ساز، از رنگدانه های آسیاب شده استفاده می کرد. بعدها در زندگی از تمپورا از سفیده تخم مرغ استفاده کرد و روی بوم، تخته یا دوباره سنگ (اگر نقاشی دیواری می کشید) کار کرد.

چگونه داوینچی از Underpainting برای ایجاد حالت استفاده کرد

زمانی که لئوناردو شروع به نقاشی کرد، ابتدا یک زیر نقاشی با جزئیات به رنگ خاکستری یا قهوه ای خنثی ایجاد می کرد، سپس رنگ های خود را لایه به لایه از لعاب های شفاف در بالا با استفاده از طیف محدودی از رنگ ها اعمال می کرد. برخی از نقاشی‌های زیرین از میان لایه‌ها نشان داده می‌شوند و به شکلی نامحسوس به ایجاد فرم کمک می‌کنند. ایجاد رنگ با استفاده از لعاب همچنین به نقاشی عمقی می دهد که با استفاده از رنگ مخلوط شده روی یک پالت نمی توانید به آن برسید.

به گفته والتر ایزاکسون، زندگی‌نامه‌نویس لئوناردو داوینچی، این روش همچنین به او اجازه می‌دهد تا رنگ‌های درخشانی تولید کند. نور از لایه‌ها عبور می‌کند و از پوشش آغازگر بازتاب می‌کند و به نظر می‌رسد که نور از خود پیکره‌ها و اشیاء ساطع می‌شود. "

پالت رنگ لئوناردو

در پالت او رنگ‌های قهوه‌ای خاکی، سبز و آبی در محدوده‌ای باریک وجود داشت. این به ایجاد حس وحدت به عناصر موجود در نقاشی کمک کرد. هیچ رنگ یا کنتراست شدیدی برای او وجود ندارد، بنابراین نه قرمز روشن برای لب‌های مونا و نه آبی برای چشمان او (اگرچه این توضیح نمی‌دهد که چرا او ابرو ندارد)

استفاده از سایه ها و نور در نقاشی های داوینچی

لئوناردو در "chiaroscuro" یک اصطلاح ایتالیایی به معنای "روشن/تاریکی" استاد بود. به گفته ایزاکسون، این تکنیک از تضاد نور و سایه "به عنوان یک تکنیک مدل سازی برای دستیابی به توهم انعطاف پذیری و حجم سه بعدی" استفاده می کند. نسخه لئوناردو از تکنیک شامل تغییر تیرگی رنگ با افزودن رنگدانه‌های سیاه به جای ایجاد رنگ‌های اشباع‌تر یا غنی‌تر بود.

اسفوماتو

نور ملایم برای نقاشی های او بسیار مهم بود. ویژگی‌های صورت کاملاً مشخص نشده بودند، اما با تغییرات نرم و ترکیبی در تن و رنگ منتقل می‌شدند. هر چه از نقطه تمرکز نقاشی دورتر باشد، سایه ها تیره تر و تک رنگ تر می شوند.

تکنیک پیشگام لئوناردو برای نرم کردن رنگ ها و لبه ها با لعاب های تیره به اسم sfumato از واژه ایتالیایی fumo به معنی دود شناخته می شود. گویی تمام لبه ها توسط مه سایه های شفاف یا دود پوشیده شده اند. به گفته ایزاکسون، این تکنیک "محو کردن خطوط و لبه‌ها... راهی برای هنرمندان است تا اشیا را به‌جای خطوط تیز، آن‌طور که به چشم ما می‌آیند ارائه دهند."

همانطور که لئوناردو در دفترچه یادداشت خود نوشت: "سایه ها و نورهای شما باید بدون خط یا مرز به شکلی که دود خود را در هوا از دست می دهد ترکیب شوند."

نحوه انتخاب رنگ برای پالت داوینچی مدرن

برای یک نسخه مدرن از پالت لئوناردو، طیف کوچکی از رنگ‌های خاکی شفاف را انتخاب کنید که رنگ‌های میانی آن‌ها مشابه هستند، به علاوه سیاه و سفید. برخی از تولیدکنندگان طیفی از خاکستری های خنثی را برای رنگ آمیزی تونال ایده آل تولید می کنند.

3 ویژگی آثار هنری لئوناردو داوینچی

علایق لئوناردو داوینچی گسترده بود، اما نقاشی‌های او اغلب دارای این سه ویژگی بودند:
  1. بیان: داوینچی به دلیل توانایی اش در انتقال احساسات و بیان در چهره سوژه هایش شناخته شده است.
  2. پس‌زمینه‌های طبیعی: داوینچی پس‌زمینه‌های منظره‌ای کمی تار ایجاد می کرد که آن‌ها را «طبیعت تجربه‌شده» نامید.
 3. Sfumato: Sfumato در زبان ایتالیایی به معنای "تبخیر" است و این اصطلاح تکنیک نقاشی را توصیف می کند که برای ایجاد لبه های نرم، رنگ های مختلف را با هم ترکیب می کند.

حالا که خصوصیات و ویژگی های کارهای داوینچی را شناختسد بیایید شخصیت و زندگی او را هم بهتر و بیشتر بشناسیم.با ما در ادامه همراه باشید.

لئوناردو داوینچی که بود؟

لئوناردو داوینچی (۱۴۵۲–۱۵۱۹) نقاش، معمار، مجسمه‌ساز، مخترع و دانشمند ایتالیایی بود. در مرکز فلسفه داوینچی تکیه بر مهارت های مشاهده بصری برای درک پیچیدگی های جهان طبیعی بود.

بیوگرافی مختصری از لئوناردو داوینچی

داوینچی یک مرد واقعی رنسانس بود، با استعدادها و علایق در زمینه های هنر، علم و ریاضیات. داوینچی بدون آموزش رسمی به شهرت رسید و آثار رسا و طبیعت گرایانه او رنسانس را شکل داد.

اوایل زندگی: لئوناردو داوینچی در سال 1452 در وینچی، خارج از فلورانس، ایتالیا، در خانواده سر پیرو داوینچی، یک سردفتر، و کاترینا، یک زن دهقان به دنیا آمد. در حدود سن 15 سالگی، داوینچی کارآموزی خود را نزد نقاش و مجسمه ساز چیره دست آندره آ دل وروکیو آغاز کرد. در سال 1472، او در انجمن نقاشان فلورانس پذیرفته شد، اما پنج سال دیگر زیر نظر دل وروکیو به کار ادامه داد.

زمان در میلان: در سال 1482، داوینچی فلورانس را ترک کرد تا برای لودوویکو اسفورزا، دوک میلان، به عنوان نقاش و مهندس رسمی خود کار کند. داوینچی به مدت 17 سال در دادگاه میلان ماند تا اینکه دوک از قدرت سقوط کرد. داوینچی دوازده سال از آن سال ها را صرف ساختن بنای یادبودی برای فرانچسکو اسفورزا، بنیانگذار سلسله اسفورزا کرد، که هرگز تکمیل نشد.

برنزی که برای مجسمه در نظر گرفته شده بود در عوض برای ساخت توپ برای محافظت از شهر در طول جنگ با فرانسوی ها استفاده شد. مدل خاک رس اولیه نابود شد. میلان همچنین جایی است که داوینچی کار روی دفترچه‌هایش را آغاز کرد، که مطالعات او را در زمینه ریاضیات، زمین‌شناسی، گیاه‌شناسی و غیره نشان می‌دهد.

مطالعات بیشتر: زمانی که داوینچی در حدود سال 1500 میلان را ترک کرد، قبل از بازگشت به خانه به فلورانس، توقف کوتاهی در ونیز داشت، جایی که مطالعات خود را در زمینه آناتومی و پرواز عمیق تر کرد. در سال 1502، او به مدت 10 ماه با سزار بورجیا، پسر پاپ الکساندر ششم، سفر کرد و نقشه ها و نقشه های شهر را ترسیم کرد. در سال 1503 داوینچی کار بر روی مونالیزای معروف خود را آغاز کرد.

رساله ها: در سال 1506 داوینچی به درخواست فرماندار چارلز دوم دمبواز به میلان بازگشت که در آن زمان تحت کنترل فرانسوی ها بود. در این مدت او ایده های خود را در مورد قوانین نیرو و حرکت توسعه داد. هنگامی که فرانسوی ها از میلان اخراج شدند، داوینچی به رم رفت و در آنجا وقت خود را به رساله های خود اختصاص داد.

مرگ: داوینچی در سال 1516 رم را به مقصد فرانسه ترک کرد تا اولین نقاش، مهندس و معمار پادشاه فرانسیس اول شود. او چند سال آخر عمر خود را در آنجا گذراند و در سن 67 سالگی در کلوس لوسه فرانسه درگذشت. او ملک خود را به فرانچسکو ملزی، شاگرد فداکار خود واگذار کرد.

3 اثر معروف لئوناردو داوینچی

مجموعه آثار باقی مانده از داوینچی فقط از 17 نقاشی تشکیل شده است، اما این آثار از مشهورترین آثار در تاریخ هستند:

 مونالیزا (حدود 1919-1503)

شاید معروف‌ترین پرتره تمام دوران، ترکیب مونالیزا استانداردی را برای تمام پرتره‌های بعدی تعیین کرد. سوژه، که گمان می رود لیزا دل جوکوندو، همسر یک تاجر فلورانسی باشد، از بالا تنه، در مقابل منظره ای تار به تصویر کشیده شده است. همان تکنیک اسفوماتو که لطافتی گرد به صورت، موها و لباس لیزا می‌دهد، در تپه‌ها، رودخانه‌ها و دره‌های پشت سر او تکرار می‌شود.

شام آخر (1495–1498)

این صحنه که برای سفره خانه صومعه سانتا ماریا دل گرازیه سفارش داده شده است، مسیح را با حواریونش در شام عید پسح به تصویر می کشد. داوینچی هر یک از شخصیت های رسولان را با حالت ها و حالات چهره مشخص به تصویر می کشد. آهنگسازی داوینچی از شام آخر همچنان بر تفسیرهای هنری داستان تأثیر می گذارد.

باکره صخره ها (1483–1486)

داوینچی به مدت سه سال در میلان روی این محراب کار کرد. دیدار یحیی باپتیست و عیسی را به تصویر می کشد. داوینچی از sfumato و تضاد نور و سایه برای دادن کیفیتی رویایی به نقاشی استفاده کرد.